Önceki eserlerindeki ayna, su ve sembolik duygu yansımaları, sergide yeniden anlam buluyor. Işığın doğa ve figürlerle kurduğu gölge ilişkisi, figür/insan ve doğa arasındaki öncelik fikrini yıkarak, zamanın değişen akışıyla birleşen bir bütünü anlamlandırıyor. Varoluşun geçiciliğiyle yüzleşen insan, ışığa doğru yeni bir çıkış arayışında genellikle gölge olarak beliriyor, ancak asıl anlamını kendi içsel ışığıyla bulmak istiyor. Bu paradoks, yaşamın geçici doğasını ve insanın keşfetme arzusunu sergide yoğun bir şekilde hissettiriyor. Gölge, ışığın arzu nesnesi gibi ortaya çıkarken, var olmak için bütün içinde ayrı ayrı yerini koruyor. Sergi, doğa ile insan arasındaki gerçek ben’i arama çabasının görsel bir yansımasıdır. *Gezinen bir gölgedir hayat : Shakespeare, Macbeth ‘ten alıntıdır.